ते सोनेरी दिवस....

रविवार चा दिवस होता आम्ही सगळे मुलं खेळण्यात दंग होतो.आणि अचानकच खालच्या आळीतून बायकांचा जोर जोरात रडण्याचा आवाज येऊ लागला.आवाजाच्या दिशेने पुढे गेल्यावर चिमा आज्याच्या दारात बायकांची असंख्य गर्दी होती.काही रडत होत्या तर काही समजूतदार बायका रडणाऱ्यांना धीर देत होत्या. पण झालं काय ? का रडतात ह्या मावल्या ?काही कळायलाच मार्ग नव्हता.कारण चिमा आज्या जैसे थे होता.घरी कोणी आजारी पण नव्हतं.आणि सगळी माणसं जागेवरच हजर होती.शेवटी कसातरी गर्दी बाजूला सारून पुढे गेलो आणि बघतो तर काय एका तासापूर्वी आमच्या सर्वांच्या गोट्या जिंकून आलेला नाऱ्या चित्ताताड पडला होता.त्याच्या तोंडातून पांढरा फेस येत होता.गावातल्या एका म्हातारीने त्याच्या नाकाजवळ कांदा धरला होता.आणि नाऱ्या हळूहळू शुद्धीवर येत होता.आणि नाऱ्याचं हे रूप मी पहिल्यांदा पाहत होतो. नाऱ्या आम्हा सगळ्या पोरांना एकाच गोष्टीसाठी परिचित होता ते म्हणजे नाऱ्याचा निशाणा.कितीही दूर गोटी असली तरी नाऱ्या ती उडवल्या शिवाय राहत नसे. खरंतर नाऱ्या म्हणजे एक अशी मूर्ती होती की जिचे केसं नेहमीच उभे थाटलेले असत.आणि त्या पोरसवदा वयात त्याच्या गालफडात तंबाखूचा विड